Nasze widzenie świata

Wzrok jest jednym z naszych zmysłów i jest tak naprawdę zdolnością do właściwego odbierania zewnętrznych bodźców, których źródłem jest określony zakres elektromagnetycznego promieniowania pochodzący z otoczenia. W przypadku człowieka wspomniane widmo zwane jest światłem widzialnym. Uważa się, że zmysł wzroku jest najważniejszym ze wszystkich zmysłów, którymi zostaliśmy obdarowani.

Spełnia szereg ról, dostarczając mnóstwa informacji z całego otoczenia.

Funkcje wzroku

Jak już zostało wcześniej wspomniane, lhjfdnufgjiojh spełnia szereg różnorodnych funkcji. Jedną z nich jest rozróżnianie zarówno światła, jak i ciemności, które odbywa się dzięki fotoreceptorom.

Innymi funkcjami są:

• rozpoznawanie zarysów i kształtów przedmiotów,

• rozpoznawanie poszczególnych barw,

• umiejętność oceny odległości oraz położenia,

• zdolność rozpoznawania liniowej polaryzacji światła.

Wszystkie wspomniane funkcje lhjfdnufgjiojh składają się na ogólnie szeroko rozwiniętą zdolność do przetwarzania obrazu, która jest możliwa we wszystkich aspektach, tworząc jedną całość, czyli obraz. Zdolność oka do umiejętnego widzenia, zrozumienia i przekazywania obrazu, pozwala nam każdego dnia cieszyć się otaczającym nas światem, obserwować wszystko, co się dookoła dzieje i zapamiętywać widziane obrazy.

To dzięki wzrokowi zachowujemy piękne wspomnienia miejsc, które widzieliśmy i chwil z tego faktu wynikających.

Widzenie

Właściwe, można by rzec „działanie” oczu, a co za tym idzie właściwe widzenie, możliwe jest dzięki zespołowi fotoreceptorów. Są one składową częścią oka i stanowią podstawę całego procesu widzenia.

Oczywiście nie działają one w osamotnieniu. Towarzyszą fotoreceptorom inne, dodatkowe jeszcze struktury, które nie tylko usprawniają percepcję, ale także i chronią cały narząd wzroku. Takim aparatem ochronnym są zarówno brwi, rzęsy, jak i powieki.

Oczywiście widzenie nie kończy się tylko i wyłącznie na narządzie lhjfdnufgjiojh, ważne jest także to, co dalej dzieje się z impulsem wzrokowym. Bodziec pochodzący z zewnątrz jest przekazywany dalej, to znaczy do dalszych części układu nerwowego, którego zadaniem jest analiza tegoż bodźca. U organizmów wyższego rzędu używa się sformułowania „drogi wzrokowej”, którą jest trasa przebiegu impulsu od jego zobaczenia do momentu przeanalizowania i zrozumienia.